کوه اورست در کدام کشور و قاره است؟
حتی اگر هیچ‌وقت خودتان را در قامت یک کوهنورد حرفه‌ای ندیده باشید، احتمالاً نام «اورست» را بارها شنیده‌اید؛ قله‌ای فراتر از تصورات معمول که هر سال صدها نفر برای فتح آن روانه‌ی مرز میان نپال و تبت می‌شوند. اما «اورست واقعاً کجاست؟» فقط یک سؤال جغرافیایی ساده نیست؛ پشت این کوه، قصه‌های هیجان‌انگیزی از چالش‌های انسانی، رکوردهای باورنکردنی و فرهنگ محلی نهفته است.
کوه اورست بلندترین قله جهان
کوه اورست با ارتفاع ۸۸۴۸ متر، بلندترین قله جهان است که در مرز میان نپال و تبت (چین) واقع شده است. این کوه که در رشته‌کوه هیمالیا قرار دارد، به‌طور مداوم به عنوان یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های کوهنوردی شناخته می‌شود. یکی از ویژگی‌های منحصر به‌فرد اورست، وضعیت جغرافیایی آن است که بر اثر تحرکات صفحات تکتونیکی در میلیون‌ها سال گذشته به این ارتفاع دست یافته است. به همین دلیل، نه‌تنها اورست به عنوان قله‌ای طبیعی به حساب می‌آید، بلکه تبدیل به مرکز توجه جهانی برای متخصصان در زمینه‌های جغرافیا و علوم زمین‌شناسی شده است. برای کوهنوردانی که به دنبال فتح این قله هستند، باید بدانند که شرایط این قله فراتر از یک سفر تفریحی است.
در ارتفاعات اورست، مشکلات جدی مانند کمبود اکسیژن، دمای شدید و شرایط جوی متغیر وجود دارد که می‌تواند حتی ماهرترین کوهنوردان را به چالش بکشد. هر ساله افراد زیادی به این قله صعود می‌کنند، اما تنها درصد کمی از آن‌ها موفق به فتح اورست می‌شوند. این قله نه‌تنها از نظر فنی به شدت دشوار است، بلکه به دلیل شرایط سخت جوی و مشکلات پزشکی مانند ارتفاع‌زدگی، صعود به آن نیازمند آمادگی جسمانی و ذهنی فوق‌العاده‌ای است. برای کوهنوردان ایرانی که قصد دارند از نزدیک این قله را مشاهده کنند یا به سمت آن حرکت کنند، آگاهی از شرایط محیطی و چالش‌های پیش رو اهمیت فراوانی دارد.
کوه اورست در کدام کشور واقع شده است؟
کوه اورست دقیقاً روی خط مرزی بین کشور نپال و منطقه خودمختار تبت (بخشی از چین) و در قاره آسیا قرار گرفته است. این موقعیت منحصربه‌فرد باعث شده هر دو کشور ادعای مالکیت بر بخشی از این کوه را داشته باشند. قله اصلی اورست به صورت دقیق در مختصات جغرافیایی ۲۷ درجه و ۵۹ دقیقه شمالی و ۸۶ درجه و ۵۵ دقیقه شرقی واقع شده، جایی که مرز بین‌المللی دقیقاً از روی نقطه اوج کوه می‌گذرد.
برای گردشگران و کوهنوردان، این موضوع اهمیت عملی دارد زیرا بسته به مسیر صعود انتخابی، نیاز به اخذ مجوز از یکی از این دو کشور خواهند داشت؛ صعود از مسیر جنوبی (معروف به مسیر کلاسیک) نیازمند مجوز نپال است که هزینه آن در سال ۲۰۲۴ به ازای هر نفر حدود ۱۱۰۰۰ دلار است، درحالی‌که مسیر شمالی نیازمند مجوز چین با هزینه تقریبی ۸۰۰۰ دلار است، اما محدودیت‌های بیشتری برای ورود خارجی‌ها به منطقه تبت اعمال می‌شود که کوهنوردان مختلف باید این محدودیت‌ها را در برنامه‌ریزی خود لحاظ کنند.
تاریخچه کشف و صعود به قله اورست
تاریخچه کشف و صعود به قله اورست با جزییات و تلاش‌های فراوانی همراه است. اورست، که در ابتدا توسط نقشه‌بردار انگلیسی، جورج ایورست، در سال ۱۸۴۱ شناسایی شد، از همان ابتدا به عنوان بلندترین قله جهان شناخته شد، ولی کشف واقعی آن برای جهان غرب زمانی رخ داد که در سال ۱۸۵۶، نقشه‌برداران هند بریتانیا، این قله را در قالب سیستم اندازه‌گیری دقیق‌تر تعیین کردند.
از آن زمان، تلاش‌های بسیاری برای صعود به این قله آغاز شد. در سال ۱۹۲۱ اولین تیم کوهنوردی انگلیسی برای دستیابی به قله به منطقه اعزام شد، اما شرایط دشوار و عدم تجربه کافی در ارتفاعات بالا موجب شد تا این تلاش‌ها نتیجه‌ای نداشته باشد. در دهه‌های بعد، تلاش‌های مشابهی صورت گرفت که همگی با شکست مواجه شدند، تا این که در نهایت، در سال ۱۹۵۳، ادموند هیلاری از نیوزیلند و تنزینگ نورگای از نپال، توانستند قله اورست را برای نخستین بار فتح کنند. این صعود تاریخی از مسیر جنوبی کوه و از خاک نپال انجام گرفت و نقطه عطفی در تاریخ کوهنوردی محسوب می‌شود.
صعود به اورست از زمان فتح آن تاکنون همچنان با چالش‌های فراوانی همراه است. هر ساله، گروه‌های مختلفی از سراسر جهان تلاش می‌کنند تا به قله اورست برسند، ولی خطرات و مشکلات این مسیر همچنان قابل توجه هستند. مشکلاتی نظیر کمبود اکسیژن در ارتفاعات بالا، سرمای شدید، تغییرات ناگهانی آب و هوا و احتمال به دام افتادن در طوفان‌های برفی، از جمله تهدیدات جدی برای کوهنوردان هستند. همچنین، در دهه‌های اخیر، تعداد صعودکنندگان به اورست افزایش چشمگیری داشته است که موجب بروز مشکلات جدیدی مانند ازدحام در مسیر صعود و آلودگی محیطی شده است.
پیشرفت‌های تکنولوژیک در زمینه تجهیزات کوهنوردی مانند کلاه‌خودهای پیشرفته و دستگاه‌های اکسیژن مکمل، شرایط را تا حدودی تسهیل کرده، اما هنوز هم فتح اورست نیازمند آمادگی بدنی و روانی بسیار بالا و همچنین توانایی مقابله با شرایط سخت و خطرناک آن است.
چالش‌ها و خطرات صعود به اورست
صعود به قله اورست یکی از دشوارترین و خطرناک‌ترین چالش‌ها برای هر کوهنورد است. اولین و بزرگ‌ترین مشکل در این مسیر، کمبود اکسیژن است که در ارتفاعات بالای ۸۰۰۰ متر، به شدت کاهش می‌یابد. این امر باعث می‌شود بدن برای دریافت اکسیژن کافی با مشکل روبرو شود و خطر ابتلا به بیماری‌هایی مانند «سندروم ارتفاعی» (AMS) به شدت افزایش یابد. علاوه بر این، طوفان‌های برفی ناگهانی، تغییرات شدید دما، و یخ‌زدگی از دیگر تهدیدات طبیعی در این منطقه هستند. کوهنوردان باید با استفاده از کپسول‌های اکسیژن و برنامه‌ریزی دقیق برای زمان صعود، از این خطرات پیشگیری کنند.
علاوه بر خطرات طبیعی، ازدحام در مسیرهای صعودی که در سال‌های اخیر افزایش یافته، منجر به کندی حرکت و حتی بروز حوادث مرگبار می‌شود. در برخی از سال‌ها، صف‌های طولانی در نزدیکی قله به دلیل ترافیک کوهنوردان باعث شده تا افراد به مدت طولانی در ارتفاعات بسیار بالا بمانند، که این امر می‌تواند به مرگ ناشی از خستگی و کمبود اکسیژن منجر شود. در نتیجه، صعود به اورست نه تنها به آمادگی جسمی و ذهنی نیاز دارد، بلکه برای موفقیت در این مسیر، داشتن تجربه و دانش فنی و عملی کافی در شرایط سخت نیز ضروری است.
پس چرا کوه اورست مقصد بسیاری از کوهنوردان است؟
کوه اورست برای بسیاری از کوهنوردان به عنوان یک هدف نهایی شناخته می‌شود، زیرا رسیدن به قله آن نه تنها یک دستاورد فیزیکی عظیم، بلکه یک آزمون ذهنی و روانی است. برای کوهنوردان حرفه‌ای، صعود به اورست نماد اراده و پایداری است؛ آن‌ها به دنبال شکستن مرزهای توانایی‌های انسانی خود هستند و به‌دنبال چالش‌هایی هستند که تنها در بالاترین نقطه زمین می‌توان تجربه کرد. علاوه بر این، رسیدن به قله اورست برای بسیاری به عنوان فرصتی برای ثبت نام خود در تاریخ کوهنوردی است.
اورست، با تمام خطرات و دشواری‌هایش، همچنان جذابیت خاص خود را دارد چون تنها کسانی که از آزمون‌های سخت عبور کرده‌اند، قادر به فتح آن هستند. از طرفی دیگر، گسترش گردشگری کوهنوردی و دسترسی بیشتر به تجهیزات پیشرفته، این امکان را برای کوهنوردان آماتور هم فراهم کرده تا به این قله رویاییشان برسند. با این حال، مسیر صعود همچنان پر از چالش‌های جدی است که برای بسیاری تبدیل به یک سفر معنوی و آزمون شخصی می‌شود، که ارزش آن را فراتر از یک هدف ورزشی می‌برد.
مطقه مرگ اورست
منطقه مرگ اورست، که بالاتر از ۸۰۰۰ متر قرار دارد، به دلیل کمبود اکسیژن، شرایط خاصی را برای کوهنوردان ایجاد می‌کند که می‌تواند منجر به مرگ شود. بسیاری از کوهنوردانی که در این منطقه می‌میرند، به دلیل کاهش سطح اکسیژن و عملکرد نامناسب بدن، دچار خستگی شدید، گیجی، نارسایی تنفسی و در نهایت کما می‌شوند.
برخی از آن‌ها ممکن است به دلیل سردردهای شدید و اختلالات مغزی، توانایی تفکر منطقی را از دست داده و در شرایط بحرانی تصمیمات اشتباهی بگیرند. علاوه بر این، سرمای شدید و طوفان‌های ناگهانی در این منطقه باعث یخ‌زدگی اعضای بدن می‌شود و به سرعت می‌تواند موجب مرگ شود.
یکی از دلایل اصلی مرگ‌ها در این منطقه، کمبود زمان برای بازگشت به پناهگاه‌ها به دلیل ازدحام در مسیر صعود است. در سال‌های اخیر، تعداد مرگ‌ها در اورست به دلیل افزایش تعداد صعودکنندگان و فشار به بدن در شرایط شدید جوی، بیشتر شده است.
طبق آمارهای مختلف، از آغاز صعودهای تجاری به اورست، بیش از ۳۰۰ نفر در این کوه جان خود را از دست داده‌اند و بسیاری از مرگ‌ها در منطقه مرگ رخ داده است. برخی از افراد به دلیل طولانی‌بودن زمان صعود در این منطقه، قادر به بازگشت به پایین و به شرایط ایمن نبوده‌اند.
بسیاری از مرگ‌ها هم به دلیل ترافیک در مسیرهای صعودی به وقوع پیوسته، به طوری که کوهنوردان برای مدت طولانی در منطقه مرگ گیر کرده‌اند و فرصت کافی برای استفاده از اکسیژن یا بازگشت نداشته‌اند. این شرایط نشان می‌دهد که صعود به اورست نیازمند آمادگی بدنی، روانی و تجربه‌های ویژه است، و حتی در صورت استفاده از تجهیزات پیشرفته، این کوه همچنان با خطرات جدی همراه است.
جمع بندی
کوه اورست نه تنها یک قله بلند، بلکه نمایشی از چالش‌های بی‌پایان طبیعت و مرزهای جسمانی انسان است. این کوه، با تمام زیبایی و شکوهش، به کوهنوردان نه تنها درس قدرت و اراده می‌دهد، بلکه به آن‌ها یادآوری می‌کند که هیچ پیروزی آسان نیست. برای کسانی که به سمت این قله حرکت می‌کنند، اورست فقط یک مقصد نیست؛ بلکه یک آزمایش واقعی از توانایی‌های فردی، آمادگی ذهنی و آمادگی جسمی است.
اما با همه خطرات و چالش‌های آن، چیزی که این تجربه را خاص می‌کند، نه تنها رسیدن به قله، بلکه فرآیند یادگیری، مقابله با ترس و چالش‌های روحی در این مسیر است. کوه اورست به ما نشان می‌دهد که در زندگی، موفقیت‌های بزرگ تنها از عبور از دشواری‌های بی‌شمار و مقابله با ترس‌ها حاصل می‌شوند. این تجربه، نه فقط در تاریخ کوهنوردی، بلکه در زندگی شخصی هر فرد، به عنوان یک نقطه عطف باقی خواهد ماند.
به مطالعه ادامه دهید: شادترین کشورهای جهان کدامند؟